Big en de Hamvraag

Het uitgangspunt van de Wet BIG (PDF) is dat het handelen op het gebied van de individuele gezondheidszorg, al dan niet beroepsmatig verricht, in principe vrij is.
Met deze bevoegdheidsregeling is het algemene verbod op het onbevoegd uitoefenen van de geneeskunst verdwenen; het uitvoeren van geneeskundige handelingen is niet langer voorbehouden aan artsen, tandartsen en verloskundigen (en paramedici).

Zij die niet beroepsmatig voorbehouden handelingen uitvoeren, zoals patiënten, ouders en familieleden, vallen niet onder de Wet BIG. Op hen is, zoals op iedere burger, wel het strafrecht van toepassing, dat het veroorzaken van ernstige schade aan personen strafbaar stelt.
‘Toedienen van medicijnen’ komt als zodanig niet voor in het rijtje voorbehouden handelingen. Echter, injecteren en het aanleggen van een infuus, veelgebruikte methoden waarmee geneesmiddelen worden toegediend, zijn wèl voorbehouden handelingen. Het hangt dus van de gekozen methode af of het geven van medicijnen een voorbehouden handeling is.

De arts en niet-reguliere behandelwijzen:

Artsen moeten zich richten naar het best beschikbare wetenschappelijke bewijs en mogen alleen onder strenge voorwaarden een niet-reguliere behandeling aanbieden. Deze voorwaarden zijn dat de patiënt goed voorgelicht wordt, dat niet voorbijgegaan wordt aan een reguliere behandeling en dat de patiënt door de niet-reguliere behandeling geen schade oploopt.

Medische professionaliteit.

De patiënt moet erop kunnen vertrouwen dat de arts zijn kennis, zijn klinische en specifieke (handelings) vaardigheden en zijn beoordelingsvermogen aanwendt ten dienste van het beschermen en herstellen van de gezondheid van zijn patiënten. De professionaliteit van de arts brengt met zich mee dat hij zo veel mogelijk evidence-based handelt, volgens de laatste stand der wetenschap. Als de arts van de standaard afwijkt zal hij zich daarover moeten kunnen verantwoorden, gebaseerd op zorginhoudelijke deskundigheid èn argumentatie.

Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst

Deze wet regelt de relatie tussen patiënt en hulpverlener (artsen, verpleegkundigen, orthopedagogen, psychologen, verloskundigen, fysiotherapeuten, logopedisten, orthopedagogen et cetera).

Hamvraag:

Moet het aan iedereen worden toegestaan om medische behandelingen aan te bieden, niet vallend binnen het kader van door de overheid vastgestelde normen voor medisch wetenschappelijk onderzoek, zonder dat duidelijk is wat van deze behandelingen de effecten en mogelijke bijwerkingen zijn en zonder dat patienten daarover (effecten en bijwerkingen) volledig en controleerbaar, dat wil zeggen schriftelijk, worden geinformeerd?