Hoezo zou vechtlust helpen bij kanker?!

Een kwalijke mythe over kanker
Een van de oudste mythes over kanker is dat wat een patiënt denkt of voelt, van invloed is op het kankerproces. De gedachte is dat stress, depressie of onverwerkte emoties een rol spelen bij het ontstaan van kanker of bij het uitblijven van herstel.

Er werd inderdaad weer eens volop  geroeptoeterd, zoals door VU-hoogleraar ziekenhuispsychiatrie Adriaan Honig in de Volkskrant:

De overlevingskansen van kankerpatiënten worden in belangrijke mate bepaald door hun psychische toestand

En daar word ik  emotioneel van net als in 2005.

Ik ben dan ook héél blij met dit tegengas van Sanne Bloemink, waarin onder andere aandacht gegeven wordt aan het boek “Smile or Die” van Barbara Ehrenreich. Ehrenreich ondervond na haar diagnose met borstkanker aan den lijve hoe de aansporingen tot vechtlust kunnen gaan voelen als een ‘een tweede ziekte’, uitgelokt door de tirannie van het positief denken.

Tijdens het schrijven van haar boek ontdekte Ehrenreich dat er geen enkel wetenschappelijk bewijs is voor de veronderstelling dat positief denken kanker kan voorkomen of genezen, integendeel zelfs.

Daarom poneren wij hier de volgende stellingen:

• Kanker is immuun voor verkrampt positivisme
• Vechten tegen ziekte is prettig voor de omgeving, maar kan de patiënt schaden.

Vooral de zijlijnroeptoeters/’goedbedoelers’ ff aandachtig verder lezen!

In dit verband vond ik dit een prima comment, van Ortega op 15-07-2010 14:14 op voornoemd Volkskrantartikel.

Ehrenreich legt nadrukkelijk de vinger op de zere plek. Het gaat hier niet zozeer over de conclusie van Honig, dat meer een constatering lijkt en hoogstens een aanbeveling is om bij kanker meer aandacht dan nu te besteden aan depressiviteit. Wel om het new-agecircus dat al decennia er blijk van geeft klok en klepel niet uit elkaar te kunnen houden. Karin Spaink schreef daar begin jaren ’90 al ‘Het Strafbare Lichaam’ over.

Het ‘blaming the victim’ waar Ehrenreich over spreekt, zegt iets over newage en ‘spiritualiteit’. Door het positief denken te benadrukken, kan je weglopen voor de ziekte en de zieke. Het is ook een manier om weg te kijken, al doet het zich voor als empathisch, meelevend en medelijdend. De angst voor de ziekte en vooral de zieke, de eenzaamheid die gepaard gaat met een dodelijke ziekte, de machteloosheid die vrienden en familie ervaren. Wie wil er het liefst niet voor weglopen? Een menselijke reactie op een gruwelijk en ingrijpend gebeuren.
De new-agers kunnen en durven dat niet onder ogen te zien en overschreeuwen dat met hun moderne mantra’s, waarvan ‘think positive’ de meest luide en zinloze is. Accepteren dat ziekte soms domme pech is, dat we blij mogen zijn met onze hoogstaande medische technologie en het verder vaak nog steeds hopen op een goede afloop is, daar heeft men in die kringen grote moeite mee. De maakbaarheid van de samenleving hebben ze misschien opgegeven, die van het individu is nieuw vuur ingeblazen.

Hoe meer ik mij verdiep in newage en de moderne spiritualiteit hoe meer mij opvalt hoe deze stromingen zich voordoen als een alternatief voor de materiële wereld van consumentisme en egoïsme, maar in feite naadloos aansluiten op die wereld en er legitimering aan geven. Visualiseren, mediteren, positief denken: allerlei culturen en religies worden geplunderd, ideeën uit de context gehaald en als hapklare brokken opgediend. Het is de geestelijke variant op ons consumentisme. Zoals we inmiddels voedingsmiddelen, literatuur, films, meubels e.d. uit de hele wereld ons huis binnen halen, zo importeren we ook eeuwenoude ideeën, geven ze een nieuw vernisje en pronken ermee totdat zich een nieuwe trend aandient.

Elke keer weer als zo’n newager aan het woord is, schieten mij Jacobse en Van Es te binnen die met neutronenkorrels en zoetstoftherapie het splijtgras repareerden en elke ziekte konden genezen.

Jacobse en van Es:

Op 20 juli kwam er -na heel wat emotionele reacties, een aanvulling van Irma Verdonck-de Leeuw en Adriaan Honig:
In de discussie of vechters een betere kans op overleven hebben, ontbreken nog de harde feiten

Pardon? Er was toch heel veel onderzoek dat de stelling van Honig onderbouwde? En nu opeens niet meer het eerdere zó stellige:

‘Vechters tegen ziekte hebben aantoonbaar meer overlevingskans’

Is het waar wat Honig zegt en ontbreken die harde feiten inderdaad?
Daar denken ze bij Anax anders over. Daar is wel voldoende huiswerk gemaakt, met deze conclusie:
No Link Found Between Personality Traits, Positive Thinking, Depression and Cancer

Tis toch wat met de tussen-de-orenmaffia die van geen opgeven weet!
Of o.a. lachen daartegen helpt?

We have a saying in medicine that you can’t kill a jerk. Not that we try to kill anyone, but that particularly unpleasant individuals, rife with psychopathology, survive whatever illness comes their way. The corollary is that particularly nice people are prone to having horrible diseases with unpleasant outcomes. We all know intellectually that it is not true, but there is an ongoing feeling in health care providers that somehow patient personality determines the consequences of their diseases. As an aside, I am often left with the explanation for patients that the reason for their odd infection comes down to bad luck. Everyone responds something to the effect that “Typical. I get all the bad luck.” I have never had a patient say, “That’s odd, I am usually so lucky.”

eindquote:

It is always curious how a few studies of limited scope get inflated. Sad advice really. Research what makes you laugh. That is one of many annoyances of the alt med life style recommendation: the medicalization of the joys of life. Drink red wine because it is good for you, not because it is joy in a bottle. Eat chocolate because it is a natural medicine, not because it is delicious. Laugh because it improves your health, but not because it soothes your soul. I prefer to laugh and eat and drink and work for the significant pleasures these things provide, not for their minimal health benefits. Live a good life and you will reap the rewards. I see a lot of people at the end of their lives. When people look back, the regrets they express are not for the time they wished they had spent laughing to manage their sugars, but the time they did not spend laughing with their loved ones.

Fortunately I read the You Docs: they provide me yucks, in both senses of the word. As a result I expect I am never going to get ill, never get cancer and will live forever.