XMRV/ME/CVS en Human “Rumor” Virussen VII
mei 31, 2011 19 reacties
We zagen het al aankomen maar nu is het officieel. Science vraagt de auteurs van het originele XMRV-paper (Lombardi/Mikovits) om vrijwillige terugtrekking.
In the May 26 letter to Dr. Mikovits and her co-authors, also reviewed by the Journal, Science editor-in-chief Bruce Alberts and executive editor Monica Bradford cited concerns about the validity of the findings, saying other scientists hadn’t been able to replicate them, among other reasons.
Bij Science is het geloof in de studie ook tot het nulpunt gedaald.
Amy Dockser Marcus van the Wall Street Journal brengt het nieuws.
Op 2 juni zal Science twee nieuwe onderzoeken en een editorial publiceren waarin waarschijnlijk de bevindingen van de studie van Lombardi/Mikovits onderuitgehaald worden.
Stay tuned.
====================================
Eerdere artikelen op Cryptoweblog over XMRV/ME/CVS (lees ook comments):
XMRV/CVS en Human “Rumor” Virussen(5-september 2010)
XMRV/ME/CVS de conferentie (9-september 2010)
XMRV/ME/CVS en Human “Rumor” Virussen II (5-oktober-2010)
XMRV/ME/CVS +AUTISME/VACCINATIE en Human “Rumor” Virussen III (21-oktober-2010)<
XMRV/ME/CVS en Human “Rumor” Virussen IV (23 December 2010)
XMRV/ME/CVS en Human “Rumor” Virussen V (12 April 2011)
Laatste artikel:
XMRV/ME/CVS en Human “Rumor” Virussen VI (8 Mei 2011)
Cryptocheilus Weblog 
Als ik het commentaar in het vorige stuk lees, klinkt het niet alsof ze erg welwillend is om het stuk terug te trekken, want daar is ze nog volledig overtuigd van de validiteit van het onderzoek…
Retractie van een stuk is altijd een hekel punt. Op Retraction Watch staan tal van rookgordijnen, ontkenningen en moeilijkdoenerijen.
Zal me niet verbazen als hier wakefieldse toestanden uit gaan voortkomen qua volgelingen.
Maar het meest jammere is natuurlijk wel dat mensen met CVS en de wetenschap eromheen weer op nul staan.
Dat is natuurlijk zeker waar, er is op dit gebied helaas veel valse hoop geschapen onder CVS-patiënten en aanverwanten en dat is te betreuren. Dit moet een ongelofelijke teleurstelling zijn voor mensen die gehoopt hadden dat er eindelijk een oorzaak gevonden was voor hun vermoeidheidsklachten.
De Science artikelen:
No Evidence of Murine-Like Gammaretroviruses in CFS Patients Previously Identified as XMRV-Infected [Fulltext]
Recombinant Origin of the Retrovirus XMRV [Fulltext]
En de editorial:
Editorial Expression of Concern [Fulltext]
http://www.wetenschap24.nl/nieuws/artikelen/2011/mei/Vermoeidheidsvirus-ontmaskerd.html
Vermoeidheidsvirus ontmaskerd
XMRV is in het lab ontstaan uit twee andere virussen
Door: Elmar Veerman
Het zal een klap zijn voor sommigen. XMRV, het virus dat ervan verdacht werd het chronisch vermoeidheidssyndroom te veroorzaken, blijkt een laboratoriumbesmetting. Patiënten zijn er nooit mee in aanraking gekomen.
Wordt het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) veroorzaakt door een virus? Als dat zo is, dan in ieder geval niet door XMRV, het muizenvirus waarover Vincent Lombardi, Judy Mikovits en collega’s twee jaar geleden schreven in Science. Hun onderzoeksresultaten kunnen niet kloppen, concludeert de redactie van Science vandaag in een ‘editorial expression of concern’. Het blad heeft de auteurs verzocht dat artikel terug te trekken, maar Mikovits vindt het daarvoor nog ‘te vroeg’, meldt the Wall Street Journal.
eindquotes:
Tobias Paprotka e.a.: Recombinant origin of the retrovirus XMRV, in: SciencExpress, 31 mei 2011
Konstance Knox e.a.: No evidence of murine-like gammaretroviruses in CFS patients previously identified as XMRV-infected, in: SciencExpress, 31 mei 2011
Thanks Bram. Ik wist niet dat de papers al ‘out’ waren. Ik moet ze nog even doorpluizen maar het lijkt er op dat Paprotka et al (Recombinant Origin of the Retrovirus XMRV) inderdaad de ‘origin’ van het gevonden virus hebben opgespoord. Contamination all the way.
Zou het WPI nog lang lootjes verkopen?
The New York Times:
2 Studies Examine Syndrome of Fatigue
De nachtmerrie van iedere onderzoeker…
In de ME/CVS/XMRV wereld is men blijkbaar niet blij met de Science publicaties/retractie. De studies zouden hopeloos inaccuraat zijn en belangrijke zaken zouden niet vermeld of niet uitgevoerd zijn. Aldus ‘A Comparison of Methods for the Detection and Association of XMRV in Chronic Fatigue Syndrome‘. (gevonden via hier)
Wel nu, ik ben niet bepaald goed ingelezen op de hele materie, dus ik verklaar het voor mij als abracadabra.
Aan de andere kant kan ik via de website van het WPI het document niet vinden, wordt er op ‘said’ blog geen link naar de website van het WPI gemaakt, is het in de blogosfeer een drukte van jewelste aangaande het document, maar ben ik óók benieuwd in hoeverre de kritiek in het vermeende WPI document standhoudt en de tegenwerpingen op de XMRV – CVS link in Science tegenspreekt.
Anyone?
@bram bedoel je deze: http://wpinstitute.org/news/docs/FinalreplytoScienceWPI.pdf
Dat overzicht van studies in die link van jou is ontzettend toegepraat naar de WPI resultaten en is ook nog eens niet juist. Zo beweren ze NU, dat ze de cellen eerst opkweekten voor PCR, maar dat is dus juist helemaal niet terug te vinden in het oorspronkelijke artikel. Tevens ontbraken een goede positieve controle, een goede negatieve controle en een sensitiviteitscontrole. Plus meer zaken die verdacht waren (sterke PCR resultaten na 1 ronde bijv.; homogene banden, dwz géén variatie in de gevonden XMRV sequenties wat duidt op contaminatie).
Verder beweren ze keer op keer dat anderen hun niet precies nadoen ( niet kweken bijv 😉 , maar hun PCR was helemaal niet zo optimaal. Dus sommige andere onderzoekers hebben eerst de PCR geoptimaliseerd, omdat ze met de primers en condities van het WPI te slechte resultaten kregen (met hun positieve controle).
De huidige artikelen bevestigen aan dat het waarschijnlijk om contaminatie gaat, verder konden de resultaten met dezelfde patient samples niet herhaald worden.
Toch kan men vraagtekens stellen bij het verzoek van Science om het artikel NU in te trekken. Waarom wachten ze lopende confirmatiestudies niet af? Waarom waren ze wel zo gretig om een rammelend artikel te accepteren? Alleen omdat ze lekker zouden scoren? Ze hadden de ellende dus kunnen voorkomen door het artikel wat beter door de peer-review molen te halen. Ik heb wel het gevoel dat ze zich er nu wat makkelijk vanaf maken.
“Handen wassen in onschuld”, dat gevoel krijg ik erbij…
zie verder http://laikaspoetnik.wordpress.com/2011/06/02/science-asks-to-retract-the-xmrv-cfs-paper-it-should-never-have-accepted-in-the-first-place/
Bedankt voor je reactie.
Waar het me om gaat is dat het PDF document niet direct van het WPI afkomstig is, maar het wel zo gebracht (lijkt te) worden. Mogelijk betreft het een samenvatting in tabelvorm, waarbij ik graag zou weten wie de auteur is. Zowel in NL als daarbuiten lijkt het document behoorlijk verspreid te worden. Als dan blijkt dat het feitelijk onjuist is… Ik ben dan al snel huiverig voor een nieuwe Wakefield saga. Mogelijk is de gemiddelde CVS patiënt helemaal op de hoogte van de laatste stand van zaken op PCR (e.d.) gebied, maar ik ben wat voorzichtig in dergelijke aannames. Als er informatie van dergelijke aard wordt verspreid moet deze van optimale kwaliteit en transparant zijn. Imo.
Maar zoals ik zei is dit niet iets wat ik beheers, n00bvraagje:
Je zou verwachten dat in verschillende patiënten de XMRV sequenties zouden verschillen; ergo, zonder variatie is het onwaarschijnlijk dat XMRV van verschillende bronnen (ic patiënten) afkomstig is?
En je ‘damagecontrol’ hypothese mbt Science lijkt me een mooie toevoeging aan de hele toestand.
Hoi Bram.
Wat is waarheid? Als je zegt dat de meesten geen echte replicatie-studies hebben gedaan, heb je een beetje gelijk.
Maar het is veel belangrijker dat je de PCR optimaal opzet (mits je wel in staat bent hetzelfde te detecteren
Maar het grappige is dat WPI zich zelf dus ook niet aan zijn oorspronkelijke methodes houdt.
En er zijn zoveel ander dubieze zaken. Zegen dat je wel in staat bent positive signalen op te pakken in dezelfde samples als die waarin je concurrent niets vond, maar dan wel verzwijgen dat je die positieven ook in de negatieve controle vond. Het rammelt gewoon aan alle kanten.
Ja als een retrovirus mensen infecteert verwacht je dat het mettertijd “evolueert”. Verder is de in patienten gevonden sequentie gelijk aan een, naar het nu schijnt, in vitro gecreeerd muizevirus. Dat wordt vaak als positieve controle meegenomen in PCR-experimenten. Op het virology blog wordt het goed uitgelegd. Erv laat het ook mooi zien.
http://www.virology.ws/2011/05/31/xmrv-is-a-recombinant-virus-from-mice/
http://scienceblogs.com/erv/2011/06/xmrv_and_chronic_fatigue_syndr_26.php
Jacqueline
Edit WZ: dit comment achter het spamfilter gevonden (7juni om half een ’s nachts) WordPress doet soms vreemde dingen.
@Bram
Volgens mij zit het zo: XMRV is een retrovirus, net als bijvoorbeeld het HIV-virus. Retrovirussen zijn RNA virussen die zich in de geïnfecteerde cell laten ombouwen tot DNA en tussen het DNA van de gastheer terechtkomen, van waaruit nieuwe RNA-virussen worden gemaakt. Dit proces is ontzettend gevoelig voor fouten, waardoor de geproduceerde virussen al snel afwijken van de oorspronkelijke infectie. (Dit is ook de reden waarom HIV telkens aan het immuunsysteem ontsnapt).
Weinig variatie in het genoom van de virussen die gevonden zijn in de CVS-patiënten betekent dus maar één ding: ze zijn allemaal afkomstig van hetzelfde moedervirus en de infectie heeft recent plaatsgevonden.
Gezien de definitie van CVS (de klachten moeten langer dan 6 maanden aanhouden), kun je wel stellen dat dit het vrij onmogelijk is dat al die virussen zo op elkaar lijken na al die tijd en dat contaminatie tijdens het labonderzoek een plausibele hypothese is.
My two cents 🙂
@Laikas: bedankt voor je reactie; ik had ondertussen ERV’s blog gelezen. Entertaining as usual.
@LK: Thnx! 🙂 De toevoeging van de definitie van CVS maakt het geheel duidelijk.
Ik lees het blog ERV sinds een jaar of wat zo af en toe; het principe van een retrovirus was me bekend, maar wat dat in de praktijk eigenlijk betekent qua onderzoek is niet zo alledaags voor me. Toffe materie.
Iemand schreef dat het een teleurstelling was voor de patienten. Ik ben een van hen (hun?) en inderdaad teleurgesteld.
Ook nog niet helemaal overtuigd.
Ook mee eens dat het ongebruikelijk is voor Science om artikel helemaal terug te trekken.
Ondanks teleurstelling toch ook wel blij dat het niet bestaat (of in ieder geval niet de ziekmaker is bij ME/CVS), want vond het idee dat het besmettelijk zou zijn erg onprettig. Je gaat je toch afvragen wie je in bijna 20 jaar besmet zou kunnen hebben.
Wel weer andere “goede” berichten voor ons: er worden steeds meer aantoonbare afwijkingen gevonden bij inspanningsonderzoek. Bepaalde stoffen in het bloed. En aanwijzingen dat de ‘hersteltijd’ na inspanning langer is. Dat is belangrijk voor mij persoonlijk (en ik denk voor andere patienten ook), omdat dan voor mezelf ook begrijpelijk wordt waar de uitputting vandaan komt, en waarom het maar niet lukt om activiteit op te voeren.
Er is onderzoek naar eiwitten in ruggemerg die er niet horen.
Ook naar mitochondrien werd onderzoek gedaan, als ik het goed begreep gebruiken ME/CVS patienten meer energie bij inspanning dan anderen.
Dit alles is hoopgevend, ook al gaat het langzamer dan het XMRV virus.
Deze lichamelijke aantoonbare afwijkingen zijn voor ME/CVS patienten belangrijk, omdat dan de mythe over de genezende werking van cognitieve gedragstherapie en het geleidelijk opvoeren van activiteit ontzenuwd kan worden. En daarmee zouden wij uitzicht krijgen op adequatere zorg en minder toestanden bij het steeds weer moeten aantonen dat je ziek bent bij instanties.
jetje
@jetje
Ik was degene die zei dat het een teleurstelling moest zijn voor patiënten. Ik ben zelf werkzaam als arts en zoals je inmiddels zelf wel ondervonden zult hebben, wordt er verschillend aangekeken tegen mensen die het etiket ‘CVS’ opgeplakt hebben gekregen.
Het is voor veel artsen enorm frustrerend als er iemand tegenover je zit met een syndroom waar geen oorzaak voor gevonden is en bij wie de klachten niet beter worden, hoogstens erger, zonder dat je ook maar iets voor ze kunt betekenen, denk ik. Voor mij geldt dat in ieder geval wel.
Ook ik weet niet zo goed wat ik met het etiket ‘CVS’ aanmoet. Want dat is het: een etiket, een verzameling van symptomen die men uiteindelijk maar een naam heeft gegeven die de lading dekt. De definitie van een syndroom is ook niets meer dan de bundeling van een pakket symptomen (zo heb je het ‘syndroom van Down’ dat een aantal uiterlijke kenmerken heeft, maar een meer correcte benaming is ‘Trisomie 21’, omdat we tegenwoordig de oorzaak weten: iedere cel heeft een extra chromosoom 21.) Het probleem is dan ook dat iedereen die aan deze verzameling voldoet, zomaar het etiketje kan krijgen. En dan weet je nog niks, behalve dan ‘dat je er maar mee moet leren leven’ (die uitspraak zul je ook vast niet meer kunnen horen…)
Sinds mijn co-schappen heb ik met enige regelmaat mensen gezien met CVS in de voorgeschiedenislijst. Bij de neurologie was dat een mevrouw die bij nader inzien de ziekte van Pompe bleek te hebben. Daar is ze achtergekomen, omdat het ook bij een zus werd gediagnosticeerd (erfelijke aandoening). Bij de interne geneeskunde was dat een meneer die bij nader inzien hepatitis C bleek te hebben, zonder duidelijke afwijkingen in het bloed (meestal is er een stijging van leverenzymen, maar bij een enkele patient gebeurt dat niet). Bij de psychiatrie was dat een meneer die eigenlijk gewoon depressief was en door zijn depressie dat niet kon erkennen.
Kortom: Er zijn honderden redenen waarom je chronisch vermoeid kunt zijn. Chronische vermoeidheid zal best allerlei afwijkingen veroorzaken op cellulair niveau, maar dat is nog geen bewijs dat er één en dezelfde oorzaak is voor CVS. Misschien zie je die afwijkingen ook wel bij Pfeiffer- of HIV patiënten, ik noem maar eens iets. En dat is het probleem met CVS-onderzoek: je onderzoekt een waarschijnlijk zeer heterogene groep: mensen met verborgen infecties/stofwisselingsziekten/auto-immuunaandoeningen, mensen met (verborgen) psychiatrische aandoeningen en misschien mensen met een tot nu toe onbekende aandoening die CVS veroorzaakt.
Ik denk alleen dat de kans groter is dat nu we na al die jaren nog geen oorzaak hebben gevonden voor CVS, de gemiddelde patiënt onder één van de eerste twee categorieën valt, dan dat er daadwerkelijk een aandoening is die op grote schaal voorkomt en die maar niet gevonden kan worden door wetenschappers.
Voor sommige patiënten is cognitieve therapie dus wél zinvol (überhaupt denk ik dat als je met zo’n invaliderende aandoening geconfronteerd wordt, psychologische begeleiding geen overbodige luxe is). Want er zijn ook mensen met het etiket CVS die wel psychische/psychiatrische klachten hebben die gebaat zijn bij het langzaam opvoeren van activiteiten. Ik zou zoiets, als ik zelf CVS-patiënt was, dus niet bij voorbaat uitsluiten.
Pingback: XMRV/ME/CVS en Human “Rumor” Virussen VIII « Cryptocheilus Weblog
@LK: Klinkt allemaal mooi, je belooft een fijne een fijne arts te worden in dat opzicht (en dat is niet sarcastisch bedoeld!) Maar waarschijnlijk weet je wel dat er voor de patiënt vaak meer aankleeft. Zo is de mededeling ‘u moet er maar mee leren leven’ een moeilijke. Het is echter niet te verteren als je als patiënt weet dat niet alles is onderzocht of uitgesloten is en dan toch die mededeling volgt. Je geeft zelf al een voorbeeld, de mevrouw waarbij men er achter kwam dat ze de ziekte van Pompe bleek te hebben. Het werd niet bij haar geconstateerd, het werd gezien bij haar zus en daarom bij haar ook gevonden. Het is gissen maar ik kan bijna raden wat er gebeurd was, als deze mevrouw enig kind was geweest. Immers was onderzoek gestopt na de ‘u moet er maar mee leren leven’.
De reden dat ik dat verafschuw is onder andere omdat ik denk dat je gelijkt hebt, zoveel ME/CVS patiënten bleken na korte of (meestal) lange tijd iets anders te mankeren wat eerder over het hoofd is gezien. Ik denk persoonlijk ook dat ME/CVS uiteindelijk een etiket zal blijken wat wordt gegeven als de werkelijke ziekte niet is gevonden. Een mijnheer uit jouw voorbeeld liet atypische waardes zien, waardoor de ziekte over het hoofd gezien kon worden. Maar doorgaans is de reden dat een diagnose gemist wordt simpelweg omdat artsen niet voldoende ver zoeken of zich er vanaf maken met het etiket ME/CVS en de mededeling ‘leer maar mee leven’. Dan heb je nog de groep artsen die vervolgen met ontkennen dat de patiënt ziek is of het etiket beschouwen als variant op de ZW (zeikwijf) en dan nergens nog echt goed naar kijken.
Dat vind ik meer dan merkwaardig klinken. Om meerdere redenen.
– Eigenlijk zeg je: binnen de groep ME/CVS patiënten bestaat een subgroep die psychische klachten en daarom fysieke klachten heeft. Omdat een therapie baat zou kunnen hebben bij enkelen, moet elke patiënt het minstens proberen. Vreemd. De diagnosestelling wordt overgeslagen, we zien wel of de ‘gok’ dat er sprake is van psychische problemen klopt ergens gedurende de therapie. En nog veel erger, je stuurt al die patiënten die wellicht een andere ziekte hebben (Hashimoto, Vitamine B12 tekort, ziekte van Pompe, hepatitis en noem nog eens wat) naar diezelfde therapie. Stel je eens voor dat jij die patiënt bent met onontdekt hepatitis C en je in therapie gezet wordt om de gedachte dat je ziek bent te verbannen?! Daar op voort bordurend:
– Cognitief gedragstherapie is gebaseerd op het aanpassen van negatieve gedachtes, deze om te buigen in of te vervangen door positieve gedachtes waardoor een probleem of blokkade opgelost wordt. Bij ME/CVS past men dat hetzelfde toe, wat wil zeggen dat het idee dat je ziek bent als onjuist en negatief wordt bestempeld en je daarvoor behandeld wordt. In het kort “u bent niet ziek, u denk alleen dat u ziek bent”. Daar komt het opvoeren van activiteit in beeld. Mensen wordt geleerd signalen uit het lichaam te negeren – dat zijn immers niet meer dan negatieve gedachtes – en ongeacht wat een programma te volgen waarin ze steeds meer activiteit moeten uitvoeren. Dus: ongeacht of mensen het aankunnen of niet, het is een kwestie van doen!
Ik ben er fel op. Ik ben een van die patiënten. Toch al niet zo serieus genomen vanwege het feitelijk vreemde idee dat jonge vrouwen niet echt serieus ziek worden, werd ik na de diagnose ME/CVS helemaal niet meer ‘gezien’. Een groep artsen beschouwde me als aansteller en luisterde helemaal nergens meer naar, een groep artsen bleef hangen op het ‘zolang we niet weten wat CVS is, moet je er maar mee leren leven’ en keek – niet eens opzettelijk – net zo goed niet echt meer. Gevolg: enkele ernstige aandoeningen die niets met het klachtenpatroon van CVS te maken hadden, werden gemist (zoals baarmoederhalskanker en astma). De oorzaak van mijn klachten werd het betere deel van mijn leven gemist. En ik leef inmiddels met de gedachte dat het wel mogelijk is dat ik niet al die jaren ziek had hoeven worden (immers bleek ik een zwaar verwaarloost vitamine deficiëntie te hebben die een groot deel van de klachten kan verklaren). Dat houdt enorm veel in. Ik heb bijwerken, studie activiteiten en sociaal leven op moeten geven, heb mijn studies niet af kunnen maken (maar wel tot mijn zestigste levensjaar een studieschuld), ben afgekeurd geraakt voor de WAO op mijn 29e. Heb mijn ambities uit het raam moeten gooien, heb niet kunnen proberen kinderen te krijgen. Kon niet stappen, naar de efteling of op actieve vakantie, zat min of meer achter de geraniums. Zonder hulp als dat eigenlijk nodig was, immers had ik de diagnose ME/CVS en dan hoef je geen hulp of zorg, dan kan je het wel af met CGT. Eigenlijk ging ik op mijn twintigste naar bed en toen ik de volgende dag op stond, had ik het gestel van een 85-jarige. Lange tijd kon mijn oma meer dan ik als twintiger en dertiger kon.
En ik heb hetzelfde gedacht hoor. Mak ging ik naar de psycholoog. Die me terug verwees, geen psychische gronden voor fysieke klachten. En de volgende psycholoog. Grappige anekdote, ik heb me geprobeerd aan te melden bij het CGT onderzoek Nijmegen via de internist toen ik de diagnose ME/CVS kreeg. Maar werd afgewezen omdat ze meenden ‘niets voor me te kunnen betekenen’, ik zou niet kunnen verbeteren. Dus bedacht weer een andere arts dat ik wel eens opnieuw naar de psychiater kon. En later maatschappelijk werk. En een sociaal verpleegkundige. Nog een tweede sociaal verpleegkundige. Fysiotherapie dan. Revalidatie proberen. Zelf naar een sportschool met medische begeleiding. Nog maar een psycholoog. En toen ben ik er mee op gehouden. Wat me frequent de vaststelling ‘je wil niet beter worden’ heeft opgeleverd. Maar zeg nu zelf, bij elkaar vier jaar therapie in mijn mik zonder psychische problemen of redenen en ik weet niet hoeveel hopeloze pogingen om activiteit op te bouwen, lijkt me wel dat ik voldoende had geprobeerd. Als medicijnen niet aanslaan ga je dat ook niet steeds weer opnieuw proberen, nietwaar.
Kan niet in woorden uitdrukken wat dit alles bij elkaar emotioneel betekend. Ga er niet eens aan beginnen dat te beschrijven (welja, iedereen kan opgelucht adem halen ;)) Maar denk er eens over na hoe het zou zijn als je aan de andere kant van de tafel zou zitten, tegenover de arts die het ‘ook frustrerend vindt’.
Correctie, ik had moeten zeggen dat je een fijne specialist belooft te worden. Arts ben je in feite al.