Kanker: een overkill aan awareness-campagnes

Bron: blond amsterdam.com

Niet dat ik er in mijn directe omgeving ooit wat van gemerkt heb, maar het is toch echt Movember mensen. Oktober met de Pink Ribbongekte en tegelijkertijd op 17 oktober de lancering van de volgende awareness-campagne:

In de Amsterdamse Bar Moustache is de Nederlandse Movember campagne gelanceerd. Een maand lang laten duizenden mannen hun snor staan om aandacht te vragen voor prostaatkanker en geld op te halen voor meer onderzoek. Naar verwachting doen de komende maand meer dan een miljoen mannen in ruim twintig andere landen hetzelfde. Wat begon als een grap van vier Australische vrienden groeide in tien jaar tijd uit tot een van de grootste wereldwijde campagnes op het gebied van gezondheid. In dit blog vijf lessen die we van Movember kunnen leren.

De oprichters kunnen het niet vaak genoeg benadrukken: ‘Movember is supposed to be fun.’

Ik had het dan wel funny gevonden als er ondermeer een glossy was geproduceerd met strakke kerels in spannende slipjes en Piemeledokus Memory, maar verschil moet er wezen zal ik maar zeggen. En wat te denken van een variant op The Full Monty, want het maakt toch geen donder uit hoe de centjes binnengeharkt worden nietwaar? Er is gekozen voor de über-mannelijke snor en dat de link naar prostaatkanker volstrekt onduidelijk is, maakt geen bal uit. ‘Samen geven we de gezondheid van de man echt een nieuw gezicht’ is het motto.

Rondom kanker schijnt het tegenwoordig zowat elke dag een soort Koninginnedag te moeten zijn, want dat kanker bestaat is tot daar aan toe, maar het moet wel zo leuk mogelijk blijven. De zoveelste campagne is zo verzonnen, want enig niveau is geen vereiste, integendeel.

Van kankerpatiënten wordt verwacht dat ze in hun handjes klappen en overlopen van dankbaarheid en wee degene die er wat van durft te zeggen. JennyJo en ik weten daar alles van uit persoonlijke ervaring en kunnen daar intussen een boek over schrijven. Ik ben dan ook maar wat blij met dit blog van Michael van Balken, uroloog in het Rijnstate Ziekenhuis in Arnhem, die ook meer genoeg begint te krijgen van alle gekkigheid en niet als Travestiescout door het leven wenst te gaan:

Ribbon
In navolging van de succesvolle Pink Ribbon heeft intussen blijkbaar elk zichzelf respecterende vreselijke aandoening een dus niet altijd zo’n eigen kleur ribbon geclaimd (voor een uitgebreid overzicht: zie het artikel Awareness Ribbon and Bracelet Colors and Meanings) en als het niet een ribbon is, dan is het wel een polsbandje. Wil ik een beetje medeleven tonen met kankerpatiënten in het algemeen, dan moet ik eigenlijk aan de felgele van LIVESTRONG natuurlijk, maar ook hierop zijn er inmiddels talrijke varianten.

Awareness
De bewustwording dreigt aan overkill ten onder te gaan en dat betekent dat awareness-campagnes om zich te onderscheiden met steeds apartere uitingen moet komen. De snor lijkt me al een heel mooi voorbeeld, maar het de hele dag dragen van kleding in een speciale kleur, bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor de vrouwelijke hartvaatpatiënt, of het hardlopen, spinnen, bergopfietsen, koekjes bakken, vingerhaken of langeafstandskaatsen voor ziekte zus of zo zijn al lang geen uitzonderingen meer.

Wat ik persoonlijk vind van Livestrong, heb ik hier ook al uit de doeken gedaan, en dat komt nog steeds uit de grond van mijn hart. Hetzelfde met ageren tegen Pink Ribbon, maar die claimen nog steeds het recht op opbouwende kritiek en aangezien ik die niet/onvoldoende lever daar blijkbaar ook al uitgeroepen tot persona non grata. Nog steeds achter het filter en o.a. voor mij geen uitnodiging voor een persoonlijk gesprek met Susan Veenhoff via mail of met een kop koffie of een lunch erbij. Mijn zieltje valt toch niet meer te winnen/roze te kleuren en dat klopt als een zwerende vinger.

Daarnaast is mijn wereld gelukkig altijd groter gebleven dan borstkanker en kan ik mezelf prima vinden in deze woorden van Michael van Balken:

Het grote probleem is dat ik als dokter begaan ben met het leed van anderen in welke vorm die dan ook tot hen komt. Wil ik daar echter echt eerlijk eer aan doen dan moet ik als een soort travestiescout besnord in een rode jurk, behangen met armbanden en helemaal volgespeld met ribbons een sportieve activiteit verrichten.

Dat kan. Of ik draag maar één ding: al mijn ziel en zaligheid op aan wie bij me komt voor hulp. U bent mij allen even lief: mijn tekenloos uiterlijk is daarvan het bewijs.

Meerdere kankerpatiënten hebben mij jaren geleden om hulp gevraagd om te verwoorden wat ze zelf allang hadden willen zeggen, maar daarvoor de juiste woorden niet konden vinden. Als ik het niet meer zie zitten, denk ik speciaal aan het dankwoord dat ik namens een terminale patiënt kreeg en de belofte die ik toen gedaan heb. De man is allang overleden, maar vond vlak voor zijn dood in mijn woorden erkenning en daardoor eindelijk rust.

Censureer me maar/geef me maar de zoveelste ban. Blijf me maar schofferen door mij (nog netjes) te benoemen als betweter tot en met de verschrikkelijke uitspraak dat ik meerdere doden op mijn geweten zou hebben door te ageren tegen ‘alternatieve’ kankerbehandelingen. Ik weet waarom ik mij de mond niet laat snoeren en wie daar (nog) geen boodschap aan heeft: het zij zo.
Mijn/onze awareness-campagne heeft blijkbaar nog een lange weg te gaan, maar ik ga ervoor en hoop dat – zolang als nodig- te kunnen blijven doen.

[Artikel het laatst bijgewerkt op 4 nov. 17:03]