Weigeren artsen zelf chemotherapie?

Op vrijwel elke website over alternatieve behandelingen voor kanker kom je de verontrustende mededeling tegen dat “uit onderzoek blijkt” dat 75% van alle artsen elke vorm van chemotherapie zou weigeren voor zichzelf, “vanwege de ondoeltreffendheid en de vernietigende effecten die deze behandeling heeft”. Ook percentages van meer dan 90% worden genoemd, zoals op deze Amerikaanse website.

Toch zitten diezelfde oncologen er volgens de schrijvers totaal niet mee om hun patiënten volt te pompen met deze giftige en onwerkzame chemo – vanwege het grote geld, zoals standaard geïnsinueerd wordt.

Een bron voor deze schokkende informatie wordt meestal niet gegeven, maar soms wordt verwezen naar een citaat uit het boek Cancer: Why We’re Still Dying to Know the Truth, van Philip Day:

“Several full-time scientists at the McGill Cancer Center sent to 118 doctors, all experts on lung cancer, a questionnaire to determine the level of trust they had in the therapies they were applying; they were asked to imagine that they themselves had contracted the disease and which of the six current experimental therapies they would choose. 79 doctors answered, 64 of them said that they would not consent to undergo any treatment containing cis-platinum – one of the common chemotherapy drugs they used – while 58 out of 79 believed that all the experimental therapies above were not accepted because of the ineffectiveness and the elevated level of toxicity of chemotherapy.” (Philip Day, “Cancer: Why we’re still dying to know the truth”, Credence Publications, 2000)

Ook Philip Day doet helaas niet aan bronvermelding. Wij hebben de bron echter wél gevonden en die bevat tevens informatie over een vervolgonderzoek uit 1997.  Dit vervolgonderzoek wordt overigens op geen enkele alternatieve website genoemd en ook Day rept er niet over.

Daarnaast vonden we een onderzoek uit 1991: “Oncologists vary in their willingness to undertake anti-cancer therapies“.

Bij lezing van de enquête uit 1985 blijkt dat Day’s weergave hiervan een aantal onjuistheden bevat.

Ten eerste had deze enquête geen betrekking op alle vormen van chemotherapie, zoals de schrijver doet voorkomen, maar uitsluitend op cisplatin. Cisplatin was toen een nieuw chemotherapeuticum, dat ingezet werd bij een specifieke vorm van longkanker, namelijk niet kleincellig longcarcinoom. Het middel had toen nog zeer zware bijwerkingen. Inmiddels is dat sterk verbeterd – we zijn immers inmiddels meer dan 30 jaar verder – maar helaas vermeldt meneer Day dat niet.

Ten tweede had de onderzoeksvraag geen betrekking op alle vormen van longkanker, maar uitsluitend op de al genoemde specifieke vorm, namelijk niet-kleincellig longcarcinoom.

Ten derde had de onderzoeksvraag uitsluitend betrekking op de inzet als palliatief middel, dat wil zeggen in een situatie van reeds uitgezaaid niet-kleincellig longcarcinoom, waarbij genezing niet meer mogelijk is.

Een vervolgonderzoek vond plaats in 1997, tijdens een conferentie over klinische richtlijnen. Met betrekking tot chemotherapie werd de deelnemers dezelfde vraag voorgelegd als in 1985:

“U bent een 60-jarige oncoloog met niet-kleincellig longcarcinoom, met één metastase naar de lever en meerdere botuitzaaiingen. Uw performance status is 1. Zou u chemotherapie nemen, ja of nee?”

Van de naar schatting 300 congresdeelnemers namen 126 personen (42%) deel aan de enquête. Het grootste deel daarvan (51%) was oncoloog of hematoloog.

Van de oncologen/hematologen zei 64,5% dat zij in een dergelijke situtatie  chemotherapie zouden nemen, evenals 67% van het verplegend personeel. De twee niet-medisch geschoolde deelnemers zeiden nee.

De totale uitkomsten van het vervolgonderzoek van 1997 geven aan dat 64,5% nu (in 1997) chemotherapie zou nemen. Dat is bijna een verdubbeling – van 34% naar 64,5% – van de ondervraagden die chemotherapie plus radiotherapie zouden nemen en een verdrievoudiging – van 17% naar 64,5% – van ondervraagden die alleen chemotherapie zouden nemen.

De studie uit 1991, “Oncologists vary in their willingness to undertake anti-cancer therapies“, had betrekking op veel meer soorten kanker, alsmede op verschillende ziektestadia, van een vroeg stadium met een zeer goede prognose tot terminaal. Ook werden vragen gesteld over deelname aan experimentele behandelingen.

Uit dit onderzoek komen percentages naar voren van 98% van artsen die bereid waren om chemotherapie te ondergaan, terwijl 2% dit nog niet zeker wist. Geen van de ondervraagden beantwoordde de vraag met nee of waarschijnlijk niet.

Zou nu wederom een dergelijk onderzoek gehouden worden dan is het zeker  niet denkbeeldig dat de uitkomsten nog positiever zijn met betrekking tot de inzet van chemotherapie, gezien het feit dat de afgelopen jaren de resultaten sterk verbeterd zijn en de bijwerkingen een stuk minder.

Weigeren artsen zelf chemotherapie? Nee, zeker niet!